Yesterday, I made drawings for the children in the Prinses Maxima Centrum, the national center for research and treatment of children cancer. I often get questions if this volunteer work isn’t very heavy and depressing. Well: it is not. Of course, I meet very sick children, but I always do my best to make them happy – if only for a very short moment. Most of the children I meet are surprisingly fit and energetic (sometimes also for a very short moment). And I meet children with remarkable hobbies. Yesterday I met S. in the Day Treatment Department. He is a huge fan of dredger ships. He told me everything about suction hoppers, dry docks, and ship paints and he watched carefully as I drew the dredge ship ‘Deo Gloria’ after a tiny picture on his phone. After my drawing was finished, S. made a photo of it and sent it to Deo Gloria’s captain – who reacted immediately and teased S. that he didn’t recognise his ship. I like that!
Gisteren maakte ik weer tekeningen voor de kinderen in het Prinses Maxima Centrum, het Nederlandse centrum voor onderzoek en behandeling van kinderkanker. Ik krijg vaak de vraag of dit vrijwilligerswerk niet erg zwaar is. Nou: nee. Natuurlijk kom ik bij erg zieke kinderen, maar ik doe altijd mijn best om ze blij te maken – al is het maar voor een kort moment. De meeste kinderen die ik tegenkom zijn echter verrassend fit en energiek (soms ook maar voor een kort moment). En ik ontmoet kinderen met opmerkelijke hobbies. Zo kwam ik gisteren S. tegen op de Dagbehandeling. Hij is een grote fan van baggerschepen. Hij vertelde me alles over hopperzuigers, droogdokken en scheepsverven, en hij keek nauwkeurig toe terwijl ik het baggerschip ‘Deo Gloria’ natekende van een klein fotootje op zijn mobiel. Toen de tekening klaar was, maakte S. er een foto van en die stuurde hij naar de kapitein van de Deo Gloria – die meteen reageerde en S. plaagde dat hij zijn schip niet herkende. Vind ik leuk!