Yesterday I had a kind of jubilee. For the tenth time, I went to the Prinses Maxima Centrum (the Dutch national center for research and treatment of children with cancer) for my volunteer work for the Foundation ‘Tekenen voor Kinderen’. Wojtek wanted me to draw his favourite stuffed animals, that his Polish grandmother collects at her local supermarket. She has still to do a lot of shopping to collect them all! Ella didn’t want a drawing by me, well, because she can draw everything herself! And she proved it in a ‘drawing battle’ between her and me: elephants, fish, flamingoes, chickens, guinea pigs – I surrendered. Feline (what’s in a name?) wanted to draw a sleeping cat in a basket, but she didn’t know how to do it. So I drew a cat on my sheet of paper, and she followed me line by line. When we were ready, we exchanged our drawings: she happy, me happy.
Gisteren had ik een soort jubileum. Voor de tiende keer bezocht ik het Prinses Maxima Centrum (het nationale centrum voor onderzoek naar en behandeling van kinderen met kanker), voor mijn vrijwilligerswerk voor de Stichting ‘Tekenen voor Kinderen’. Wojtek wilde dat ik zijn favoriete knuffeldieren tekende, die zijn Poolse oma bij elkaar spaart in haar supermarkt. Oma moet nog veel boodschappen doen voordat ze ze allemaal bij elkaar heeft! Ella wilde helemaal geen tekening van mij, want zij kan alles al zelf tekenen! En dat bewees ze in een tekenwedstrijd tussen haar en mij: olifanten, vissen flamingo’s, kippen, cavia’s – ik gaf me gewonnen. Feline wilde een poes tekenen, die in een mandje ligt te slapen, maar ze wist niet goed hoe ze dat moest aanpakken. Dus ik tekende op mijn papier een slapende kat, en zij tekende me lijntje voor lijntje na. Toen we klaar waren, ruilden we van tekening: zij blij, ik blij.