Every two weeks, I make drawings for the children in the Prinses Máxima Centrum, the Dutch national institute for research and treatment of children oncology. I always get happy reactions of the children. Sometimes, you find out only later that you made a big impression on the kids. For example, some time ago I heard about a patient who wanted to have my drawing in his bed for a week.
A few months ago, an employee of the PMC told me an story that made an deep impression on me. She told me that V. had passed away. V. was a beautiful boy, who was always happy and enthusiastic when he saw me coming to his room. He mostly wanted me to draw vehicles: cars, rockets, planes, etcetera. He kept my drawings in a binder, and often we leafed through them to see which kind of vehicle I hadn’t drawn yet – hey, you don’t have a helicopter yet, I will draw one. Normally, I don’t hear any news of children when I don’t meet them anymore in the hospital – for reasons of privacy. In this case, the PMC employee made an exception. My drawings had meant so much for V., that his parents had spread them out around his coffin.
I think that me and my colleagues of ‘Tekenen voor Kinderen‘ don’t fully realise what our drawings can mean for the children.
Elke twee weken maak ik tekeningen voor de kinderen in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht, het nationale instituut voor onderzoek en behandeling van kinderkanker. Ik krijg dan altijd leuke, vrolijke reacties van de kinderen. Soms kom je er pas veel later achter hoeveel indruk je hebt gemaakt met je tekeningen. Zo hoorde ik al eens dat een patiëntje mijn tekening een week lang in bed wilde houden.
Een tijd geleden vertelde een medewerkster van het PMC me een aangrijpend verhaal. Ze vertelde me dat V. was overleden. V. was een prachtig jongetje bij wie ik vaak op bezoek ben geweest en hij reageerde altijd heel blij en enthousiast als ik voor de deur stond. Hij wilde meestal tekeningen van voertuigen: auto’s, raketten, vliegtuigen, enzovoorts. Hij bewaarde mijn tekeningen in een map, die we soms doorbladerden om te zien wat voor soort voertuig ik nog niet had getekend – hé, er zit nog geen helikopter bij, zal ik dan een helikopter tekenen? Normaal krijg ik nooit te horen hoe het met kinderen gaat als ik ze niet meer zie in het ziekenhuis – privacy. Maar in dit geval werd een uitzondering gemaakt. Het bleek namelijk dat mijn tekeningen zo veel voor V. hadden betekend, dat zijn ouders ze bij zijn uitvaart rond zijn kistje hadden neergelegd.
Ik denk dat ik en mijn collega-tekenaars bij ‘Tekenen voor Kinderen‘ nog niet half weten wat voor betekenis onze bezoekjes voor de kinderen kunnen hebben.