Op 14 december 2017 begon het jubileumjaar van ‘Culemborg 700 jaar’ met een galaconcert van de pianospelende broers Jusse en het Nederlands Kamerorkest in de Grote of Barbarakerk. Ik tekende er de hele dag, vanaf de opbouw van het podium tot en met de laatste orkestrepetitie.
De eerste tekening van de dag: de paarse vlaggen voor het jubileumjaar worden opgehangen achter het podium. Alle moeite voor niets: de vlaggen moesten later wijken voor het lichtplan.
Het orgel van de Grote of Barbarakerk: het instrument moest stil blijven op deze muzikale dag.
Het opbouwen van het podium was te vergelijken met het oplossen van een knappe 3D-puzzel. De podiumdelen waren allemaal verschillende van afmetingen, en het was onduidelijk hoe ze aan elkaar pasten. Ook waren de podiumbouwers niet helemaal zeker of het orkest er wel helemaal op zou passen.
De piano’s waren al ’s ochtend vroeg gebracht om te acclimatiseren. Dat betekende dat ze vaak heen en weer moesten worden gerold om plaats te maken aan de podiumbouwers en de technici.
De eerste uren van de dag kwam de muziek van rinkelende kopjes en glazen die werden klaargezet op mobiele bars achterin de kerk.
De eerste pianoklanken waren te horen toen de pianostemmer aan het werk ging. Ik had geen idee hoe lang hij bezig zou zijn, dus ik maakte deze snelle schets om zeker te zijn dat ik ‘hem’ had.
Aan deze tekening is te zien dat de pianostemmer behoorlijk wat tijd nodig had: maar liefst anderhalf uur per piano.
In de kerk werden videoschermen opgehangen zodat de toeschouwers close-ups konden zien van de pianisten. In de loop van de middag installeerde de cameraman zijn spullen en werden de schermen opgehangen en de kleuren ingesteld.
Tussen twee en drie uur ’s middags kwamen het materiaal en de muzikanten van het Nederlands Kamerorkest binnen. Ik zag een aantal interessante rugzakken voorbijkomen.
Ineens was er overal actie: de instrumenten werden uitgepakt en gestemd. Verspreid door de hele kerk waren musici bezig met hun instrument. Met heel snelle krabbeltjes probeerde ik er zo veel mogelijk te tekenen.
De orkestrepetitie – ik ben zelf geen muzikant, voor mij is het onbegrijpelijk hoe zoveel mensen zo goed kunnen samenspelen. Tijdens het spelen legde de orkestmeester het orkest ineens stil, gaf een paar aanwijzingen waarvan ik alleen de laatste zin begreep – 4 maten terug – en hopla, het hele orkest vloog er weer in. Inmiddels werd het duidelijk hoe mooi de kerk was uitgelicht – ondanks dat er nog veel daglicht in de kerk was, zag het er al heel mooi uit.
De sterren van het concert waren de broers Jusse. Toen zij arriveerden voor hun repetitie met het orkest was het in de kerk eigenlijk al te donker om nog te tekenen. Deze tekeningen in bijna alleen zwart-wit kon ik nog aardig zien. De tekeningen hieronder zijn de laatste van de dag. De repetities waren afgelopen, de orkestleden en de pianisten gingen eten en omkleden – en dan kon het galaconcert beginnen.
